Witamina B7, zwana również biotyną została odkryta w latach 20. XX wieku przez obserwacje, która wykazała, że długotrwałe stosowanie diety z dużą ilością surowych jaj wywołuje chorobę, której objawami są przede wszystkim łysienie oraz zapalenie skóry. Dalsze badania wykazały, że białko jaja zawiera czynnik, który inaktywuje biotynę – nazwaną wówczas witaminą H (pochodzi od niemieckiego słowa „haut”, czyli skóra). Okazało się, że białko zawarte z surowym jajku tworzyło bardzo silne połączenie z biotyną, stąd nie mogła zostać ona wchłonięta w organizmie. Na szczęście gotowanie jajek zapobiegało chorobie. Wysnuto wniosek, iż to obróbka termiczna niszczy związek zatrzymujący biotynę. Późniejsze badania wykazały, że chodziło o awidynę – białko bardzo silnie wiążące biotynę, ponieważ 1 cząsteczka awidyny wiązała 4 cząsteczki biotyny. Eksperyment przeprowadzony w 1942  roku prowadzony na 4 ochotnikach wykazał, że  po ok.  4 tygodniach spożywania surowego jajka powstawały wykwity skórne i zajady. Po 10 tygodniach występowały depresja, lęki, bóle mięśniowe i drętwienie kończyn.

Wspomina się także o genetycznym niedoborze biotynazy, czyli enzymu odpowiedzialnego za wchłanianie biotyny, a jej brak powoduje wystąpienie niedoboru witaminy B7 i jej dalsze konsekwencje.